In 11 dagen naar Lourdes

Van 15 juli tot 25 juli 2014

Het begon op laatste clubfeest. Ik had een slecht jaar achter de rug waarbij ik enkele harde noten diende te kraken. Iedereen die me kent weet waar ik het over heb. Ik had me voorgenomen dat, als ik mocht genezen, ik iets zou doen, wat wist ik toen nog niet. Tijdens het clubfeest praatte ik wat met onze voorzitter Freddy welke ook nog een oude belofte had in te lossen. Er werd gesproken over Lourdes en om er met de fiets heen te trekken. Algauw was er een groepje van 9 welke gevonden waren voor het idee, jammer genoeg is er iemand op latere datum afgevallen.

Wat we toen nog niet wisten, dat er zoveel komt kijken bij een dergelijke onderneming. Echt te veel om op te noemen,maar ik ga het toch proberen.
Als eerste stond het uitstippelen van de 11 ritten op het programma, dit heb ik gedaan met behulp van Herman De Wulf (dank Herman).
Onze voorzitter was ondertussen ijverig op zoek naar sponsoring, zodat het budget voor de reis voor iedereen binnen aanvaardbare normen zou blijven. De uren dat daar zijn in gekropen weet ik niet maar ik heb het gevoel aanzienlijk veel. Deze sponsoring bestond uit drank en voeding (cola, agrum, isotonische drank, recuperatiedrank, gellekes, repen, ....).

Samen met Freddy ben ik ook de 8 eerste ritten gaan verkennen. Op 2 dagen meer dan 2000 km rijden. Ondanks dit gebeurde met de wagen was dit toch behoorlijk zwaar. Je wil immers alles tot in de puntjes in orde hebben, zodat je niet voor verrassingen komt te staan tijdens de uitstap.
Ook begeleiders zoeken is niet evident, maar we hebben ze gevonden. Voor die mensen zouden we een standbeeld moeten zetten in Massemen. Zij hebben ervoor gezorgd dat we op elke halteplaats van spijs, drank en zelfs het toetje (=taart) voorzien waren. Dit was echt luxe, immers in Frankrijk liggen de dorpen ver uit elkaar en is er niet zoals bij ons steeds een kruidenier of supermarché te vinden. Toen we aan de hotels kwamen had Carine reeds de sleutels van de kamers, we dienden ze enkel in ontvangst te nemen zodat we ons onmiddellijk konden gaan verfrissen. Enkel jammer dat we geen masseurs bij hadden. ECHT VEEL DANK AAN ONZE BEGELEIDERS.

Dat er al eens een woordje is gevallen tijdens deze 11 dagen, dat dienen we niet onder stoelen of banken te steken. Acht verschillende karakters met verschillende niveaus van getraindheid welke elf dagen met elkaar optrekken geeft soms aanleiding tot wat animo. Ik heb mezelf tijdens onze rit op dergelijke fout betrapt. Zo hadden we op onze GPS-toestellen 2 routes, een zwarte en een paarse. De paarse route was meestal iets makkelijker. Daar ik dit jaar vrij vlot bergop rij wilde ik dan ook op de zwarte blijven. Dit soms tot groot ongenoegen van mijn mederijders. Toen ik 's avonds in mijn bed lag en begon te denken hoe mijn VRIENDEN met een pondje meer en wat minder trainingskilometers op de teller afzien hadden op die bergjes van 3 a 4 km lang en 6 a 7 % bij een temperatuur van 34 graden kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Wanneer ik me de volgende morgen wilde verontschuldigd was dit echter al vergeten en werd er aan de nieuwe rit gestart met een blanke lei.

Je kan je niet begrijpen hoe dergelijke tocht je zo naar elkaar doet groeien, we waren als broeders elk met hun eigen missie. De vriendschap die ik gevonden heb is onbeschrijfelijk. GEEN DICHTER KAN DIT ONDER WOORDEN BRENGEN, GEEN SCHILDER KAN DIT MET ZIJN BORSTEL WEERGEVEN

Hoe dichter we bij Lourdes kwamen hoe stiller het werd. De laatste 10 km hoorde ik alleen het getik van de magneet van mijn cadansmeter. Dan is het pas echt beangstigend stil, maar wel een leuke ervaring. En dan het bord "LOURDES". Wat er dan met je gebeurd is niet te beschrijven: voor mij persoonlijk waren dit tranen met tuiten. Iedereen heeft dit op zijn manier verwerkt maar het doet toch iets met een mens wanneer het einddoel bijna tastbaar is.

DE ONTLADING: ONZE RESPECTIEVELIJKE VROUWEN WELKE ONS STONDEN OP TE WACHTEN AAN DE POORT VAN DE GROT
In Lourdes krijgen ze iedereen stil, wie het anders zegt liegt. We zijn op zaterdag naar de kaarsjesprocessie gaan kijken en ik dacht wat een pak volk. Toen ik echter op zondag nog eens ben gaan kijken werd ik met verstomming geslagen, een drievoud van wat ik op zaterdag had gezien en je kon nog steeds een muis horen lopen. ONBESCHRIJFLIJK!

Zelfs binnen onze groep van WTC-lambroek, waar er toch een aantal bij zijn die zich graag laten horen, was iedereen stil. Of je nu gelovig bent of niet dergelijk moment doet toch iets met je. Het gevoel overvalt je en anderzijds geeft het ook een gevoel van opluchting. Maandag 28/07/2014 was de reis voorbij en hebben we terug voet op vertrouwde Massemse bodem gezet. Als men me morgen zou vragen om terug gaan dan zou ik geen moment aarzelen. Ik vraag me echter af hoe ik dit thuis zou moeten uitleggen, ik denk dat ik het niet red met een boeketje bloemen.

AAN IEDEREEN DIE EEN BIJDRAGE HEEFT GELEVERD AAN HET WELSLAGEN VAN DEZE REIS, BEDANKT.